PORTRET 10 – LESBOS – KAMP MORIA – JULI 2016
“Aan hitte zijn we wel gewend in Kameroen, maar daar hebben we ook gewoon huizen waarin we ons weren tegen de hitte.” Hier ligt hij net als vele andere vluchtelingen in een tentje op het gloeiendhete beton.
“We zijn inmiddels met tien mannen uit ons land.” Hij wijst naar twee Franssprekende vrienden: “Zij zijn hier drie maanden, ik twee. Eerst zit je hier vast. Na 25 dagen krijg je een document waarmee je kamp Moria kan verlaten en door de omgeving mag lopen. Zonder dat papier, kan de politie je oppakken en in de cel gooien.”
De mannen vormen in een hoekje van het kamp ‘klein Afrika’ samen met vluchtelingen uit onder meer Congo, Eritrea, Ethiopië, Somalië, Marokko en Algerije. “De sfeer hier is echt heel erg slecht. Er zijn iedere avond vechtpartijen, al die landen vechten elkaar de tent uit. Dan weer Afghanistan tegen Pakistan, dan weer Irak tegen Afghanistan.”
Vechten lijkt niet bij hem te passen. Hij komt beschaafd en zeer ontwikkeld over en vertelt drie jaar te hebben gestudeerd aan de universiteit. Hij spreekt vloeiend Frans en goed Engels.
“Ik ben gevlucht vanwege onze tradities. Ik moest met mijn vader mee voor een traditionele ceremonie, die ik absoluut niet wilde ondergaan.” Wat voor ceremonie wil hij niet vertellen. ”Omdat ik niet mee wilde, zou mijn vader mij vermoorden. Toen heeft mijn moeder me geld gegeven om te vluchten.”
Vanuit Kameroen wist hij naar Turkije te komen waar hij acht maanden bleef. “Daar kon ik helaas geen werk krijgen.” Vanonder zijn t-shirt haalt hij een ketting met kruisje tevoorschijn. “Ik ben christen. In Turkije krijg je dan echt geen baan.”
“De boottocht hier naartoe was behoorlijk bizar. De boot zat veel te vol. We waren met ongeveer 65 mensen uit allerlei landen. Ze wezen naar de overkant en zeiden: `Zie je die lichten daar? Daar moet je naartoe varen.’ De vluchteling die aangaf weleens een boot bestuurd te hebben, werd aan de motor gezet en daar gingen we… We hebben er drie uur over gedaan.”
Hij kwam veilig aan en heeft inmiddels asiel aangevraagd in Griekenland. “Anders sturen ze je sowieso terug en het gaat mij in eerst instantie om de garantie dat ik niet terug hoef naar Kameroen. Het liefste wil ik naar Duitsland.”
Wil je meer weten over de omstandigheden in Lesbos? Lees dan:
Lesbos, hard op weg om het Nauru van Europa te worden
Lesbos: Na de vluchtelingenstroom
Lees ook:
Portret 11 – Lesbos – Juli 2016: ‘Ons leven hier bestaat uit wachten’
Portret 12 – Lesbos – Juli 2016: ‘Ik wil vooral graag biechten’
Portret 13 – Lesbos – Juli 2016: ‘Grieken voelen zich in de steek gelaten’
Portret 14 – Lesbos – Juli 2016: Griekse gastvrijheid komt duur te staan
Portret 15 – Lesbos – Juli 2016: ‘Mama, ik wou dat het weer 2014 was…’
Portret 16 – Lesbos – Juli 2016: ‘We renden achter de feiten aan’
Portret 17 – Lesbos – Juli 2016: ‘Ik wil geen mensen vermoorden’
Portret 18 – Lesbos – Juli 2016: ‘Nog even en we vluchten zelf ook’
Portret 19 – Lesbos – Juli 2016: ‘Dit is mijn pad’
Portret 20 – Lesbos – Juli 2016: Een voorbeeld van hoe het ook kan
Portret 21 – Lesbos – Juli 2016: ‘Je moet zelf wat van het leven maken’
Portret 22 – Lesbos – Juli 2016: ‘Weggaan is echt niet leuk’
Vluchtelingen in Europa 