‘Je moet zelf wat van het leven maken’

PORTRET 21 – LESBOS – KARA TEPE – JULI 2016

“Mijn hart houdt van iedereen. Ik bid iedere dag tot Allah of hij een goed leven wil geven aan ieder mens op aarde.” Ondanks de situatie waarin ze zich bevindt, straalt ze liefde en energie uit. “We proberen om ons hier goed te voelen. Mijn dochter werkt in het theehuisje, ik geef les: Arabisch en aardrijkskunde. Twee van mijn andere dochters werken inmiddels als tolk in Mytilini.”

“We zijn op Lesbos aangekomen op 19 maart, een dag voordat die afspraken met Turkije in werking zijn getreden. We hopen gauw door te reizen naar een ander land in Europa. Leven in dit kamp is best te doen: het water uit de douches is koud, maar verder is het hier goed. Sommige vluchtelingen zijn erg depressief, ze doen niks en jammeren de hele dag. Maar daar wordt een situatie niet beter van, je moet zelf wat van het leven maken.”

Ze trouwde ooit een man die haar zeer slecht behandelde. Een paar jaar geleden vond ze de moed om van hem te scheiden. Daarna vluchtte ze naar Turkije waar ze ruim een jaar verbleef. “Het opbouwen van een leven daar is erg moeilijk, je kan er geen zaken doen en geen huis huren.” Daarom besloot ze na lang wikken en wegen om met haar drie dochters van 16, 19 en 25 de gevaarlijke oversteek te wagen. “Dit is de beste keuze. Ik wil dat zij de kans krijgen om te studeren en op te groeien in een vrij land zonder onderdrukking.”

De prijs die ze moet betalen voor deze scheiding is hoog. Haar jongste dochter van 13 en haar zoon van 20 wonen bij haar man die inmiddels met zijn tweede vrouw in Turkije woont. Of ze hen ooit nog zal zien weet ze niet.
Haar oudste dochter van 25, die haar Arabische woorden vertaalt als ze de Engelse woorden niet kent, werd ook slachtoffer. Zij was twee maanden getrouwd, maar haar man werd door haar vader niet geschikt bevonden en ontvoerd. Tot op de dag van vandaag weten de dames niet waar hij is en of hij nog leeft…

Ze springt onverwacht op. Twee families die ze goed kent, vertrekken naar Athene voor hun asielinterview. Ze omhelst hen innig en zwaait ze uitgebreid na. Ze is een beetje bedroefd want de families zaten er korter dan zij en ze zal ze erg missen. “Inshallah, zullen wij ze gauw volgen.”

Wil je meer weten over de omstandigheden in Lesbos? Lees dan:
Lesbos, hard op weg om het Nauru van Europa te worden
Lesbos: Na de vluchtelingenstroom

Lees ook:
Portret 10 – Lesbos – Juli 2016: ‘Zie je die lichten? Daar moet je naartoe’
Portret 11 – Lesbos – Juli 2016: ‘Ons leven hier bestaat uit wachten’
Portret 12 – Lesbos – Juli 2016: ‘Ik wil vooral graag biechten’
Portret 13 – Lesbos – Juli 2016: ‘Grieken voelen zich in de steek gelaten’
Portret 14 – Lesbos – Juli 2016: Griekse gastvrijheid komt duur te staan
Portret 15 – Lesbos – Juli 2016: ‘Mama, ik wou dat het weer 2014 was…’
Portret 16 – Lesbos – Juli 2016: ‘We renden achter de feiten aan’
Portret 17 – Lesbos – Juli 2016: ‘Ik wil geen mensen vermoorden’
Portret 18 – Lesbos – Juli 2016: ‘Nog even en we vluchten zelf ook’
Portret 19 – Lesbos – Juli 2016: ‘Dit is mijn pad’
Portret 20 – Lesbos – Juli 2016: Een voorbeeld van hoe het ook kan
Portret 22 – Lesbos – Juli 2016: ‘Weggaan is echt niet leuk’