‘Dit is mijn pad’

PORTRET 19 – LESBOS – GERA BAY – JULI 2016

“In 2011 oordeelde het Europese hof dat de Griekse opvangomstandigheden voor mensen op de vlucht inhumaan waren en nu heeft de rest van Europa de grenzen op slot gedaan! Ik denk dat we ons over veertig jaar kapot schamen voor wat er nu gebeurt. Dit is een gigantische humanitaire ramp.” De oprichtster van stichting Because We Carry zet zich al een jaar met ziel en zaligheid in voor vluchtelingen op Lesbos, terwijl een verdere doorstroom steeds moeilijker is.

“Ik reis sinds mijn vijfde over de wereld en was vaak bezig met het helpen van anderen. Toen de vluchtverhalen me vorige zomer bereikten, begon het te knagen…” Eind augustus 2015 vertrok ze met twee vriendinnen naar Lesbos. “We hadden 1000 draagdoeken verzameld en wilden die uitdelen, zodat vluchtende ouders hun kinderen makkelijker konden dragen. Maar toen we die bootjes op zee zagen met mensen bij wie de paniek in de ogen stond, besloten we om hen bij de zee op te vangen.”
“Vlak daarna werd die foto van het aangespoelde jongetje op het strand wereldnieuws. Ineens kregen wij – die leuke blonde meisjes met hun draagdoekenplan – veel media-aandacht. We kregen financiële steun van heel wat partijen en particulieren. Daardoor groeiden we in korte tijd enorm.”

Hierna begon de stichting eten uit te delen aan mensen die wachtten op registratie. “Als je iets doet, mag het leuk zijn. Dan vergeten mensen hun ellende even. Dus we zetten een grote geluidsbox neer en stonden bovenop de voorraadbusjes te dansen. Terwijl mensen in de rij op hun eten wachtten, maakten we er een feestje van.” Het werd een warm ontvangst in Europa voor de velen die daarna doorreisden naar andere landen.

“Ik geloof in deuren: een deur gaat meteen open of hij blijft dicht, hoe hard je ook duwt. Ik heb als presentatrice gewerkt, toen liep ik vaak tegen dichte deuren aan. Twee jaar geleden werd ik ziek: ik had een tumor in mijn hoofd. Nu ben ik genezen en mag ik hier zijn. Dit is mijn pad. Ik ben goed in mensen inspireren en kan snel handelen. We zijn geen traditionele stichting, maar een beweging die dingen bereikt. In Nederland is een heel team aan het werk en ik werk vanuit hier. De deuren gaan voor ons open.”

Sinds april werkt de stichting in Kara Tepe. Iedere dag verzorgt een vrijwilligersteam ontbijt, een banaan en activiteiten voor de vluchtelingen daar. “We houden ons ook bezig met ‘kleine’ zaken en maken op die manier een verschil. Bijvoorbeeld door een voedingsbeha aan te schaffen voor een net bevallen vrouw.”

“Het is hard werken. Mijn grootste uitdaging is om mijn schuldgevoel klein te houden. Ik stop veel tijd en energie in het helpen van anderen, maar hier zijn zo ontzettend veel schrijnende situaties en je kan niet continu werken. Ik geniet ook van het heerlijke eten en goede weer op Lesbos. Het is toch geweldig als je je passie om anderen te helpen, mag uitvoeren op zo’n mooie plek? Ik ben hier gelukkig!”

Wil je meer weten over de omstandigheden in Lesbos? Lees dan:
Lesbos, hard op weg om het Nauru van Europa te worden
Lesbos: Na de vluchtelingenstroom

Lees ook:
Portret 10 – Lesbos – Juli 2016: ‘Zie je die lichten? Daar moet je naartoe’
Portret 11 – Lesbos – Juli 2016: ‘Ons leven hier bestaat uit wachten’
Portret 12 – Lesbos – Juli 2016: ‘Ik wil vooral graag biechten’
Portret 13 – Lesbos – Juli 2016: ‘Grieken voelen zich in de steek gelaten’
Portret 14 – Lesbos – Juli 2016: Griekse gastvrijheid komt duur te staan
Portret 15 – Lesbos – Juli 2016: ‘Mama, ik wou dat het weer 2014 was…’
Portret 16 – Lesbos – Juli 2016: ‘We renden achter de feiten aan’
Portret 17 – Lesbos – Juli 2016: ‘Ik wil geen mensen vermoorden’
Portret 18 – Lesbos – Juli 2016: ‘Nog even en we vluchten zelf ook’
Portret 20 – Lesbos – Juli 2016: Een voorbeeld van hoe het ook kan
Portret 21 – Lesbos – Juli 2016: ‘Je moet zelf wat van het leven maken’
Portret 22 – Lesbos – Juli 2016: ‘Weggaan is echt niet leuk’