‘Ons leven hier bestaat uit wachten’

PORTRET 11 – LESBOS – KAMP MORIA – JULI 2016

Hij komt uit Pakistan en is aan het vasten. Deze eerste dagen van juli zijn de laatste dagen van de ramadan. Het is warm en hij heeft geen energie om in de rij te staan, dus hangt hij met een vriend op de vangrail. “Misschien ga ik straks in de rij staan, maar het duurt zo lang.”

“Ons leven hier bestaat uit wachten. ‘s Ochtends om zes uur gaan we in de rij voor het ontbijt, dat we dan rond tien uur bemachtigen. Ook als je naar de dokter wilt ,moet je in een rij staan, dat duurt  gemiddeld drie uur. Douches en toiletten en zijn er veel te weinig, dus ook daar sta je in de rij.”

Hij wacht ook al een flinke tijd, samen met vele andere Pakistanen die in kamp Moria zitten, op een vervolg van zijn leven. Of dat een leven in Europa wordt, is nog afwachten. Van de mensen die tot nu toe werden teruggebracht naar Turkije kwam het grootste deel namelijk uit Pakistan.

Sinds een paar dagen kan hij aan het begin van de avond buiten het kamp aansluiten in een nieuwe rij. Langs de kant van de weg deelt de Aaman Foundation eten uit. Hij wijst trots naar de oprichters: “Dat zijn Pakistanen.” De vrijwilligers blijken Belgische Pakistanen aangevuld met een ratjetoe aan mensen waaronder een Canadees. Ze gooien vrolijk eten in zakjes. Mannen, vrouwen en kinderen mogen om de beurt met hun zakje langs de vrijwilligers lopen die allemaal iets anders uitdelen. Vandaag bestaat het pakket uit een broodje shoarma, sinaasappel, flesje water, wit puntje en een bekertje met iets dat lijkt op chocoladevla. De auto met eten gaat dicht als het onrustig wordt in de rij en kinderen die meermaals proberen langs te lopen, worden uit de lijn gevist en stevig toegesproken. Aaman heeft speciaal voor deze maand geld ingezameld bij met name Belgische ondernemers. Eén van de oprichters: “We oordelen niet over dit kamp en hebben geen mening over de voedselvoorziening hier… maar we willen mensen tijdens ramadan dagelijks iets extra’s bieden. We delen hier iedere avond 600 maaltijden uit.”

Hij hangt nog steeds met zijn vriend op de vangrail en luistert naar ons gesprek. Zichtbaar onder de indruk van deze vlot Engelssprekende man met wie hij in afkomst verbonden is. Of hij zelf in de rij gaat staan vandaag weet hij nog niet. “Misschien als iedereen geweest is.” Het kijken naar de rij, zorgt in ieder geval al voor wat afwisseling in de zoveelste eentonige dag binnen de tralies van het kamp.

Wil je meer weten over de omstandigheden in Lesbos? Lees dan:
Lesbos, hard op weg om het Nauru van Europa te worden
Lesbos: Na de vluchtelingenstroom

Lees ook:
Portret 10 – Lesbos – Juli 2016: ‘Zie je die lichten? Daar moet je naartoe’
Portret 12 – Lesbos – Juli 2016: ‘Ik wil vooral graag biechten’
Portret 13 – Lesbos – Juli 2016: ‘Grieken voelen zich in de steek gelaten’
Portret 14 – Lesbos – Juli 2016: Griekse gastvrijheid komt duur te staan
Portret 15 – Lesbos – Juli 2016: ‘Mama, ik wou dat het weer 2014 was…’
Portret 16 – Lesbos – Juli 2016: ‘We renden achter de feiten aan’
Portret 17 – Lesbos – Juli 2016: ‘Ik wil geen mensen vermoorden’
Portret 18 – Lesbos – Juli 2016: ‘Nog even en we vluchten zelf ook’
Portret 19 – Lesbos – Juli 2016: ‘Dit is mijn pad’
Portret 20 – Lesbos – Juli 2016: Een voorbeeld van hoe het ook kan
Portret 21 – Lesbos – Juli 2016: ‘Je moet zelf wat van het leven maken’
Portret 22 – Lesbos – Juli 2016: ‘Weggaan is echt niet leuk’